اگر چه در بخش‌هایی از کشور، از فرایند اسمز معکوس جهت تصفیه آب، نمک‌زدایی و تصفیه‌ی پسآب‌ استفاده می شود، لیکن فقدان مدیریت جریان بسیار شور فرایند اسمز معکوس باعث ایجاد نگرانی‌های اکولوژیکی و محیط زیستی شده است و این موضوع باعث می‌شود که فرایند اسمز معکوس پیشرفت های چشمگیری نداشته باشد و در نتیجه‌ از روش‌های مرسوم و قدیمی برای جبران آب، نمک‌زدایی و تصفیه‌ی پسآب استفاده شود.

پیشرفت‌های اخیر در زمینه فناوری های شیرین‌سازی آب، به ویژه گسترش استفاده از فناوری تقطیر غشایی، این امید را بوجود اورده است که بتوان این آب‌های شور را شیرین‌سازی نمود و برای مصرف شرب و آبیاری استفاده کرد. علی رغم تدوین دانش فنی و ساخت نمونه های ازمایشگاهی در شتابدهنده مهرآب متاسفانه این فرایند هنوز در کشور مورد استفاده قرار نگرفته است. این امر به نوبه خود، کشور عزیزمان ایران، را از شعار های خود یعنی تولید، پشتیبانی ها و مانع‌زدایی‌ها دور می­کند.

همانگونه که اشاره شد استفاده از فرایند اسمز معکوس، چند چالش مهم به همراه دارد. یکی از مهمترین چالش ها که نه تنها فرایند اسمز معکوس، بلکه تمام آب‌شیرین‌کن‌ها با آن مواجه هستند، ایجاد یک پساب شور است که می‌بایست به نحو مناسبی مدیریت شود تا باعث الودگی خاک و آب‌های زیر زمینی نشود. در واقع  با دانش فنی تدوین شده فرایند تقطیر غشایی و با توجه به مزایایی که تقطیر غشایی (امکان نمک‌زدایی آب با شوری بسیار بالا) دارد می­توان بر این مشکل غلبه کرد.

در حال حاضر عمده‌ترین عامل بازدارنده برای عدم شیرین‌سازی منابع آبی شور جهت تولید آب شرب و  آبیاری، هزینه تمام‌شده بالا برای تهیه آب شیرین است اما سامانه ی تقطیر غشایی که با دانش فنی بومی بوجود امده است مصرف انرژی را تا حد بسیاری پایین می‌اورد. در واقع این فناوری بومی نسبت به تقطیر‌ غشایی‌هایی که در کشور‌های خارج استفاده می شوند، ۵۰ درصد مصرف انرژی کمتری دارد. همچنین با بررسی های به عمل امده با استفاده از توربین های آبی و مبدل های حرارتی (Heat exchanger) می­توان از هدر رفتن انرژی جلوگیری کرد و در هزینه های بهره برداری صرفه جویی نمود.